ภาษาถิ่น

อิทธิพลของภาษาถิ่นในภาษาไทย
   ภาษาถิ่น คือ ภาษาที่ใช้สื่อสารในท้องถิ่นต่าง ๆ อาจมีความหมายหรือออกเสียงต่างจากภาษากลาง โดยมีสาเหตุมาจากความแตกต่างด้านสภาพทางภูมิศาสตร์ กาลเวลา อิทธิพลของภาษาอื่น การแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรม
   ภาษาถิ่นมีบทบาทในการแสดงเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมของแต่ละท้องถิ่น ซึ่งสามารถแบ่งออกเป็น ๔ กลุ่มใหญ่ ๆ ได้แก่
   ๑. ภาษาถิ่นเหนือ เรียกว่า อู้คำเมือง ใช้พูดกันในแถบจังหวัดภาคเหนือ อาจจะมีภาษาถิ่นเหนือย่อย ๆ เช่น ภาษาไทยเขิน ไทยยอง ไทยลื้อ
   ๒. ภาษาถิ่นอีสาน เรียกว่า เว้าอีสาน ใช้พูดกันในแถบจังหวัดภาคอีสาน อาจจะมีภาษาถิ่นย่อย เช่น ภาษาเขมร ภาษาส่วย (กุย) ภาษาโซ่หรือกะโส้ ภาษาชาวบน ภาษาผู้ไทย และภาษาย้อ
   ๓. ภาษาถิ่นใต้ เรียกว่า แหลงใต้ ใช้พูดกันในแถบจังหวัดภาคใต้ อาจจะมีภาษาถิ่นย่อย เช่น ภาษายาวี ภาษาเซมังหรือซาไก และภาษาชาวเล
   ๔. ภาษาถิ่นกลาง มีลักษณะเหมือนภาษากรุงเทพฯ ใช้พูดกันในแถบจังหวัดภาคกลาง ภาคตะวันออก ภาคตะวันตก และภาคเหนือตอนล่าง อาจจะมีภาษาถิ่นของกลุ่มย่อย เช่น ภาษาสุพรรณ ภาษาระยอง ภาษาเพชรบุรี ทำให้มีเสียงเพี้ยนหรือเสียงเหน่อในแต่ละท้องถิ่น
   ภาษาถิ่นมีอิทธิพลต่อภาษาไทยมาตรฐาน เพราะทำให้การออกเสียงคำเพี้ยนไปแต่ในขณะเดียวกันก็ช่วยให้มีคำและสำนวนใช้มากขึ้น ตลอดจนช่วยให้ทำความเข้าใจวรรณคดีและวรรณกรรมได้มากขึ้น